‘Οταν η κουράδα κολλάει στις κωλότριχες...(Επιστημονικό δοκίμιο)

Πόσοι από εσάς δε χαράμισαν αρκετές ώρες πάνω σε μια λεκάνη προσπαθώντας να διώξουν από πάνω τους το τελευταίο υπόλλειμα περιτώματος...? Ένα τόσο δα μικρό βρωμερό κουραδάκι που δε λέει να ξεκολλήσει με τίποτα...Πόσες φορές τινάξατε νευρικά τον κωλαράκι σας δεξιά-αριστερά για να νιώσετε επιτέλους να ξεκολλάει αυτό το σιχαμένο σκατουλάκι που αν σηκωθείτε θα πασαλείψει τα κωλομέρια σας και θα τα κένει να μοιάζουν με τη σαλιάρα του μωρού στη διαφήμηση του Dixan-Skip-Ariel? Όλοι μας εχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να σκουπιστούμε και με λύπη μας να διαπιστώσουμε ότι έχουν μαυρίσει τα πάντα...από την τρυπούλα μέχρι την ουρά...βλέπετε πάνω στη φούρια μας κανείς δεν κάνει τον κόπο αν κρέμεται τίποτα από κάτω του...Και μετά ακολουθούν τα νεύρα, οι βρισιές και ακόμα χειρότερα οι επικλήσεις στα θεία...Όλοι μας κάποια φορά πασαλείψαμε ακόμα και το μεσαίο μας δαχτυλάκι...και το χειρότερο...έτυχε στη μέρα που δεν είχαμε κόψει τα νύχια!!! Και σίγουρα αυτό ήταν το χέσιμο του άγχους γιατί έχουμε ραντεβού με το Μαράκι που είχαμε να δούμε απο το γυμνάσιο και τώρα έχει γίνει απιστεutable...Μη θυμηθώ βέβαια τη σιχαμερότερη των περιπτώσεων όπου αυτός ο μικρός δαίμονας έχει κρεμαστεί σε κάποια απο τις αφανότριχες που όλοι μας φοβόμαστε να κουρέψουμε υπό το φόβο του να χαρακτηριστούμε ως gay απο το εκάστοτε πιπινάκι...Και όταν είμαστε σίγουροι ότι κάθε υπόλλειμα έχει φύγει απο πάνω μας,σηκωνόματε όλο περηφάνεια μπροστά στον καθρέφτη να δούμε μήπως αυτή τη φορά μετά από τέτοιο ξεφόρτωμα κατάφερε να φανεί κάποιος κοιλιακός, και με μια σιχαμένη λύπη παύλα τρόμο παύλα παράκλιση προς τον ύψιστο νιώθουμε οτι μπούτια, όρχεις, σώβρακο έχουν λερωθεί από το μικρό πλην βρωμερό δαίμονα...του τυπογραφείου όπως μεταφορικά θα μπορούσε να ονομαστεί...γιατί εξαπλώνεται γρήγορα και παντού όπως το μελάνι...Και τότε ούτε η Klinex μπορεί να κάνει κάτι με τα σούπερ απορροφητικά της κωλόχαρτα ούτε τα μωρομάντηλα Kandoo...Σκύβεις το κεφάλι και μπαίνεις στη μπανιέρα φωνάζοντας στη μάνα σου να σου φέρει ένα καθαρό σώβρακο σκεφτόμενος ότι ίσως τελικά να είχε δίκιο η Γαρμπή όταν έλεγε στα τέλη των 90’s ότι «Μάλλον θα’σαι αυτό το λάθος που δε μπορώ να μη ξανακάνω εγώ...» Προφητικό...Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά...το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται...και μπορεί ο Φοίβος να μην είχε κάτι στο μυαλό του όταν το έγραφε όμως οι Kroogers έχουν πολλά...

Οδηγίες προς ναυτιλωμένους (Ερευνα)

1. Είσαι χρόνια μαρμάγκας, φαίνεται στο πρόσωπο σου, δεν χρειάζεται να δει κάποιος ότι έχουν ροζιάσει οι παλάμες σου. Ποιές παλάμες? Εδω έχουμε να κάνουμε με μπετονιέρες.
Κανόνας πρώτος λοιπόν. Πετάς στα άπλυτα, μην σου πω στον κλίβανο, το υφάκι "πόσο μου λείπει η ζεστη αγκαλιά σου". Δεν πουλάει ρε φίλε. Μπορεί να ανεβάσεις το ηθικό της πρώην σου. Το υποψήφιο θύμα το πολύ πολύ να ισιώσει την λιγδιαδμένη σου χωρίστρα. Βασιλάκη Κα'ί'λα μαλάκα.

2. Πριν βγείς για "κυνήγι", πλύνε τα πάντα, οχι μόνο το αμάξι. Ρε ντάξει δεν λέω, αυτό ειναι η πρώτη εντύπωση, αλλά έχει κι η ανέχεια τα όρια της, κι αυτά συνοψίζονται σε μερικούς ύψιστης σημασίας υποκανόνες.
2.α. Καμία γυναίκα δεν θέλει εμφυτέυματα απ το σκάλπ του bob marley στις μασχάλες σου. Ξεκόλλα ρε, δεν είπα να τις ξυρίσεις, προς Θεού. Απλά πλύνε καλά και βάλε λιγο απ αυτό για τις μασχάλες.(Παίζουν και οικονομικές συσκευασίες, στα 2 το 1 δώρο. Σύρμα!!!)
2.β.Πλύνε πιάτα, ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει το βράδυ, καλά κατοικίδια οι μύκητες και ύσηχα, αλλά μην πιάσεις και στα απο κάτω.
2.γ.Πλύνε πρόσωπο μάγκα. Έχεις αρχίσει να μοιάζεις του Marilyn Manson. Μόνο που δεν βάφεσαι. Έχεις πιάσει κόρα απ την απλυσιά.
2.δ.Πούτσα ειναι θα μυρίσει, αλλά αν την βγάλεις εξω και ψάχνουμε την τσαντίλα της γριάς απ τον δομοκό που κρεμάει τα γαλοτύρια, για να κρυφτούμε έχεις ξεπεράσει τα όρια του αίσχους. Είσαι αυτό που λέμε ΑΙΣΧΟΣ!!! (με κεφαλαία και 3 θαυμαστικά)
Και για να μην σε αποστειρώσω και τελείως, θα σου πω να πλύνεις καλα τα πόδια (και ανάμεσα στα δάχτυλα που πιάνει τα μπαμπάκια),όπως και τα δόντια, και θα περάσουμε στον κανόνα βολ.3.

3. Πες οτι τα κατάφερες καλά ως εδώ, έχεις το ύφος του νικητή και την ανάσα του πικάντικου Λατίνου εραστή. Όλα cool, αλλά αν σκάσεις σε μαγαζί με ρούχα σαν να σε έντυσε η μάνα σου για σχολική επαίτειο, τύπου μπλέ μπλούζα, μπλε παντελόνι, μπλέ παπούτσι και ίσα ίσα που αχνοφαίνεται ένας άσπρος γιακάς πάνω απ το γυφτοπανωφόρι σου, sorry. Το πολύ πολύ να σε διώξει ο πόρτας.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα σε γλυτώσει κι απ την ήττα με καμιά φτηνή ατάκα του τύπου. "Το μαγαζί ειναι γεμάτο".
Φόρα κάτι απλό δικέ μου, αν ήσουν γεννημένος μοντέλο δεν θα κοιτιόσουνα τώρα με απωρεία.

4. Κάτι μαλακισμένες ατάκες που λέγαμε πιτσιρικάδες στο δημοτικό καλές ήταν για τότε. Αλλά τώρα το μουνί αχνίζει. Δεν νομίζω να την πείσεις με έντεχνες ατάκες σε φάση, "έπεσε ενα αστέρι σήμερα και το χω μπροστά μου", ή ακόμα ποιο πεταμένα πράματα όπως "ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου?".
Ρε μούτρο τι να σου πω τώρα αν παρεξηγήθηκες? Με τέτοιες μαλακίες ούτε την θηλυκιά πιγκουίνα στην κιβωτό του Νώε δεν θα έπειθες.
Επίσης στον τέταρτο κανόνα του μπλα μπλα συμπεριλαμβάνεται ο παράγοντας άγχος. Αν τα πόδια σου παίζουν κλακέτες και τα μάτια μετράν τις τρυπούλες στον αρμό ανάμεσα στα πλακάκια, πάνε καλύτερα να την πέσεις μέσω facebook. Εδώ αν έκανες friend request θα τρώγες deny, και αναφορά ως κακόβουλο profile χρήστη. Άσε τον εαυτό σου ελέυθερο και πες οτι θα ήθελες εσυ να ακούσεις στην θέση της. Ντάξει μην την ξεβρακώσεις κιόλας. Σεμνα!!!

5. Κανόνας πέμπτος και πολύ σημαντικός. Είσαι άντρας ρε!! Δεν είναι πρέπων να βάλεις φίλο σου να μιλήσει για σένα.
Κοκκίνισες?
Καλά έκανες πουστρόνι. Κανονικά θα πρέπε να μου δώσεις το κινητό σου κι οτι έχεις πάνω σου , αλλά δεν την πέφτω στο ευγενές φύλο. Μίλα αν θες να σου μιλήσουν. Δεν υπογράφετε συνθήκες πολέμου μέσω ειρηνιστών εκπροσώπων.

6. Ξέρεις να χορέυεις? Αν ναι και γαμώ. Ανέβα πάνω και δώστα όλα. Στην αντίθετη περίπτωση βάρα παλαμάκια, πέτα λουλούδια, αφιέρωσε τραγούδια..... γενικά κάνε την πάπια. Το να ρεζιλευτείς δεν ειναι ποτε "γλυκούλι". Μαλάκια ειναι. Εκτός αν θές να μείνεις και πάλι με μπριζόλα χωρίς λεμονάκι.

7. Πες οτι καταφέρνεις να φτάσεις στην πολυπόθητη λεκτική επαφή. Αν αρχίσεις να λες, "εγω το 'να, εγω τ'άλλο....", τρέχα γύρευε. Θα παέι να πάρει τσιγάρα και θα περιμένεις εκεί μέχρι να ξημερώσει και να καταλάβεις οτι κάπου παίχτηκε λαθάκι. Δεν θέλει και translator, απλά είσαι περιαυτολόγος, μπλαμπλάς, χειροκίνητος και μαλάκας.
Κοίτα αν έχεις φράγκα, κι αρχίσεις να απαριθμείς αμάξια και σπίτια έχει καλώς. Και φτηνιάρης να σαι μπορείς βεβαίως να λες τα ίδια, αλλά μην το παραπλαγιάσεις το κάρο, θα φας τα μούτρα σου πριν καν πιάσεις στροφή. Πες οτι είναι να πείς αλλά τσέκαρε αντιδράσεις.
Ένα απλο και πολλάκις επαναλαμβανόμενο "χμμμ", σημαίνει.... "είσαι μαλάκας, φύγε γιατι το ποτό κάνει 8 ευρώ και δεν το παρατάω στην μέση για πάρτυ σου"
Η συμμετοχή στην συζήτηση και το γκούρλωμα των ματιών μεταφράζετε ως..... "ΓΟΥΑΟΥ".
Keep goin δηλαδή και ασε και περιθώρια να πάρεις καμιά ανάσα.

8. Κερνάς ποτό αν όλα παν καλά. Δείχνει οτι το χεις, είσαι ενθουσιασμένος με την γνωριμία και τα λεπτά που κυλάν στο πλάι της είναι πολύτιμα (ποιο φτηνός κι απο λουκουμά σε φούρνο λίγο πριν κλείσει, αλλά δεν γαμιέται). Κέρνα όσο έχεις κι αντέχεις.

9. Πες οτι όλα παν καλά και πέτυχες τον σκοπό σου (όποιος κι αν ήταν στην τελική, ο καθένας όπως την βρίσκει).
Έυγε, έκανες ένα διάλλειμα. Ο καρπός είναι ευαίσθητο σημείο και δεν κάνει να φθείρεται υπερβολικά.
Όχι? Κέρνα της ένα τσιγάρο, μετά το γαμήσι ταιρίαζει. Βρε άκου που σου λέω. Βρε κοίτα τον κώλο σου που κοντέυει να καταπιέι το σκαμπό και θα καταλάβεις. Α γειά σου!!!
Πας τουαλέτα (και καλά), αν σε πάρουν γραμμή λες...."ωχ με συγχωρείτε μπέρδεψα τις πόρτες", εξάλλου στην μια ξεφτίλα μια δεύτερη δεν λέει ποτέ όχι. Αν όλα παν καλά πιστολιάζεις και τα ποτά σου και τα ποτά της, παραμερίζεις την θωλούρα απ τους καπνούς, τα ποτά και τα έφλεκτα πλέον κασσέρια σου που είναι έτοιμα να κάνουν το ΜΠΑΜ και πας μπουρδελάκι.
Δεν ειν'κακό, ίσα ίσα ποιο φθηνό θα βγει και σίγουρα λιγότερο ψυχοφθόρο.
Ελπίζω να βοήθησα. Ελεωνόρα.

Κώστας Μοναχός-Προσοχή σ'αυτή την γυναίκα (Δισκοκριτική)

Αλλο ένα απόγευμα που βαριέμαι που ζώ σε αυτόν τον άδικο και σκληρό κόσμο και λέω να βάλω κανα καλό βινυλιάκι να ακούσω και επί της ευκαιρίας να κάνω και μια σύντομη κριτική.
Εβαλα το χέρι μου σε ένα τελάρο τυχαία λοιπόν και πιάνω τον επικό δίσκο του Κώστα του Μοναχού με τον  απίθανο τίτλο:
'Προσοχή σ'αυτήν την γυναίκα'(...Εχει κάνει ζημιά σ'άλλους δέκα)!!!

Ο δισκος ξεκινάει και ο καλιτέχνης δηλώνει:Θα πεθάνω μόνος και ερωτευμένος!Δήλωση ζωης θα έλεγα!Κλασσικο teli dance της εποχης
.
Δεύτερο κομματάκι...Τσαχπινικος ρυθμός που έχεις πιεί την δεύτερη μπομπίτσα και αρχίζεις να λυγίζεις γόνατα και να κάνεις κύκλους με τα δάχτυλα των χεριών!Μην μου κάνεις στροφές,δεν περνάνε σ'εμενα οι λαδιες απειλεί ή προειδοποιεί ο καλιτέχνης εδώ το αίσθημα του που μάλλον του έχει φορέσει κερατάκια ωσαν του ελαφιού του rudolf!

Προχωράμε στο επόμενο track και εδώ ο καλιτέχνης βρίσκεται στο ίδιο κλίμα με το προηγούμενο κομμάτι και εξηγεί στο αίσθημα οτι θέλει τον ζητάει,να της λείπει πολύ,να τον έχει ανάγκη,να τον αγαπάει και ολα τα συναφή που όλοι ζητάνε σε αυτό το είδος τραγουδιού!

Τέταρτο κομμάτι της πρώτης πλευράς είναι το 'Προσοχή σ'αυτή την γυναίκα'.Μεγάλο έπος...πιασάρικος ήχος και φοβερή ερμηνεία του Κώστα του Μοναχού που αγγίζει κάθε ταλαίπωρο που το αίσθημα του έχει ενα Χ παρελθόν με διάφορους άλλους ταλαίπωρους!Οι συμβουλές απο τον καλιτέχνη ίσως γίνουν το άστρο της βηθλεεμ για κάποιους!Ακολουθήστε τον!

'Αποψε πάλι' το ονομα του επόμενου άσματος που πρέπει να παραδεχτώ πως έχει μια υπέροχη ενορχήστρωση...''Οι αναμνήσεις χοντρές βελόνες'' λέει ο Κώστας εδω ισως σε μια έκρηξη καψούρας!
Τελευταίο κομμάτι πρώτης πλευράς:'Αν καποτε περασεις απο'δω'...O άνθρωπος εδώ έχει φτάσει στο τελικό στάδιο.Χαρακτηριστικά λέει:

Αδεια μπουκάλια απο πιοτό μισοσπασμένα,μεσ΄το τασάκι αποτσίγαρα σβησμένα...(junkie attitude)
Ενα σπιτι μαύρο χάλι,ενα ρουχο της πεταμένο μέσα στο σπίτι και στον καθρέφτη ενα Σ'αγαπω γραμμένο απο 'αυτήν' τον στοιχειώνουν και τον κάνουν ενα ανθρώπινο κουρέλι!
Αλλάζω πλευρά και ο ήχος ειναι πιο rock και με την σύζυγο Μαρια Ρουσσου στα διπλά φωνητικά...'Εγώ για σενα λιώνω' ο τίτλος μιάς μεγάλης επιτυχίας τότε!

Επόμενο κομμάτι το μαγικό 'Οkey'...Ισως ο καλιτέχνης είχε κάποιες βλέψεις για eurovision?...Kανεις δεν ξέρει...Πάντως το κόμματι ειναι μεγάλο σουξέ!
Προχωράμε στο ''Τι να κάνω θεέ μου'΄...Πίνω να ξεχάσω μα θυμάμαι πιο πόλυ...Ενα τραγούδι-προσευχή που έδω ο καλλιτέχνης ενημερώνει τον ιδιο τον Θεό οτι αν δεν γυρίσει και απόψε η αγαπούλα του θα πεθάνει...Εκπληκτική μουσική και μοναδική ερμηνεία του μοναχού σε αυτό το τραγούδι!

'Να'χα μια πόρτα για καρδιά' μας φωνάζει στο επόμενο κομμάτι φανερά μετανοιωμένος απο τους έρωτες του παρελθόντος!
Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου το ''Αν θελεις μεινε έστω μόνο ενα βραδυ (If you want stay at least for a night)...Aπόγνωση!Μετά τον θεό τώρα ο καλιτέχνης ενημερώνει και το ίδιο το αίσθημα του (αυτοπροσωπος) οτι...το πάει λάου λάου για να γίνει 'suicide commando'!

Τελευταίο κομμάτι του δίσκου και ο Κωστας ο Μοναχος και ζεί ακόμα και εξακολουθεί να ανέχεται μια κυνική και απάνθρωπη συμπερίφορα απο το αίσθημα του
(τι στο διάολο...με την τζούλια τα είχε?)...'Ξημερώματα γυρίζεις' της λέει και επιτέλους είναι έτοιμος να την σουτάρει!

Θα φροντίσω να αναζητήσω στην συλλογή μου τον επόμενο χρονολογικά δίσκου το Κωστα του Μοναχού ωστε όλοι μαζι να ανακαλύψουμε τι έγινε...
...Αλλαξε μυαλά ή ακόμα τριγυρνάει με θηλιές και ξυραφάκια μεσα στο ΄άδειο΄σπίτι???

Βαθμολογία 8/10

Που νομίζετε πως είστε?

1.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΓΗΤΟ?
ΣΤΟ ΧΙΛΤΟΝ?
2.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΡΟΥΧΑ?
ΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΕΤΣΟΥ?
3.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΙΖΑ?
ΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ?
4.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΣΑΟΥΝΑ ΚΑΙ ΤΖΑΚΟΥΖΙ?
ΣΕ ΣΠΑ ΣΤΙΣ ΑΛΠΕΙΣ?
5.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΙ ΕΧΕΙ ΤΟΣΟΥΣ BLACK ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ?
ΣΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ?
6.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΡΟΥΧΛΑ?
ΣΤΗΝ ΤΑΥΛΑΝΔΗ?
7.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΜΑΤΕ ΜΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ?
ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΤΖΗ?
8.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΑΙ ΤΟΣΕΣ ΑΝΕΣΕΙΣ?
ΣΤΟ HOLIDAY ΙΝ?
9.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΠΑΓΟ?
ΣΤΟ HOLIDAY ON ICE?
10.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟN ΧΙΟΥΙ,TON ΛΙΟΥΙ,TON ΝΤΙΟΥΙ KAI TON ΘΕΙΟ ΝΤΟΝΑΛΝΤ?
ΣΤΗ ΝΤΙΣΝΕΥΛΑΝΤ?
11.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ?
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?
12.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ?
ΣΕ ΚΑΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ?
13.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΧΕΣΤΗΤΕ ΣΤΟ 500ΕΥΡΩ?
ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΥΚΟ?
14.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΡΑΤΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ?
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ?
15.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΤΑΙ ΠΑΡΤΥ ΟΛΗ ΜΕΡΑ?
ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ?
16.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ?
ΣΤΗΝ ΖΟΥΓΚΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΡΖΑΝ?
17.ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΓΙΝΑΤΕ ΦΡΑΠΕΡΣ?
ΣΤΟ ΚΟΜΠΤΟΝ?
18.ΓΕΝΙΚΩΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ???

Film εναντίον HD

Ο κόσμος του σινεμά είναι χωρισμένος εδώ και καιρό σε 2 στρατόπεδα. Στους υπέρμαχους του φιλμ και στους υπέρμαχους του high definition. Ακολουθούν οδηγίες για να μπορείτε να αναγνωρίζετε ποιός ανήκει πού.

Υπέρμαχοι του φιλμ:

Συνήθως είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία σε σχέση με τους αντιπάλους τους και φοράνε τραγιάσκες. Είναι της παλιάς σχολής του σινεμά όπου το βίντεο ήταν ένα ευτελές μέσο για να γυρίζονται τσόντες, b-movies με σχιζοφρενείς δολοφόνους και διαφόρων ειδών ανωμαλίες, ταινίες με τον Ψάλτη (μόνο για την Ελλάδα ισχύει αυτό) και ειδήσεις σε κανάλια που δεν είχαν λεφτά για 16mm. Βλέπουν κουλτουριάρικες ταινίες φάση Tarkovsky, Bergman (και Ingmar και Ingrid), Kieslowski, Kazan και Coppola. Με το που τους αναφέρεις κάτι για αυτή την διαμάχη συνήθως σου λένε πως η μαγεία της στιγμής που πέφτει το φώς πάνω στο emulsion δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω σε τι αναφέρονται αφού είναι φύση αδύνατον το ανθρώπινο μάτι να βρεθεί μπροστά σε αυτή την διεργασία. Εκτός αν εννοούν το να τσεκάρεις το gate στην κάμερα για τρίχες, το οποίο σημαίνει πως αναφέρονται στην μαγική στιγμή όπου το emulsion καίγεται από το πολύ φως και δημιουργεί μία κατάλευκη εικόνα. Όχι και πολύ μαγική στιγμή κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Θα έχουνε μία λίστα με τα προβλήματα που τους παρουσιάστηκαν όταν χρησιμοποίησαν την ψηφιακή τεχνολογία και θα έχουνε και δίκιο στα περισσότερα. Κάποια από αυτά βέβαια θα είναι χαζά τύπου ¨πως κάνω copy paste στα windows” αλλά θα σχετίζεται με την μεγάλη ηλικία που προανέφερα.

Θα έχουν και μία λίστα με τα προτερήματα της χρήσης του φιλμ, όπως το ότι δεν χαλάει ποτέ γιατί ο μηχανισμός του είναι πολύ απλός και ακριβής. Εγώ προσωπικά έχω βρεθεί μπροστά σε τρελά προβλήματα με φιλμ κάμερες και δεν έχω πάρει μέρος σε παραπάνω από 10 μικρού μήκους. Ειδικά αυτό το χαλασμένο κλείστρο στις 35mm έχει γίνει ο εφιάλτης μου. Θα σου πούνε πως το να κοιτάς μέσα από ένα view finder 35mm κάμερας είναι αξεπέραστο και μέχρι πέρσι είχανε δίκιο. Πρόσφατα όμως είδα μέσα από την Arri Alexa και μου έφυγε η μαγκιά. Θα σου πούνε και για τους φακούς αλλά πάλι αυτό ίσχυε μέχρι πέρσι.

Γενικά το καλό με τους υπέρμαχους του φίλμ (αυτούς που έχουν δουλέψει με αυτό, όχι τους αμπελοφιλόσοφους που μιλάνε χωρίς να έχουν ακουμπήσει ποτέ 35mm κάμερα) είναι ότι ξέρουν να κάνουν σινεμά γιατί έμαθαν στα δύσκολα. Οπότε οφείλεις να τους σεβαστείς για αυτό. Αν δεν θες να τους σεβαστείς για αυτό, κάν’το για το μεγάλο της ηλικίας τους.

Υπέρμαχοι του high definition:

Συνήθως είναι πολύ νεότεροι σε σχέση με τους αντιπάλους τους με μοναδική εξαίρεση τον Dante Spinotti. Θα έχουν macbook, iphone, mac pro, ipad, ipod ή κάτι άλλο με μήλο πάνω του. Την μέρα που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της RED ONE άνοιξαν σαμπάνια και την μέρα που δεν βγήκε η RED SCARLET πέσανε σε βαριά κατάθλιψη. Παρεπιπτόντως στο site της RED η SCARLET ακόμα “coming soon” λέει. Η ζωή τους ανάγκασε να γίνουνε tech freaks και να μάθουν να χρησιμοποιούν ότι πρόγραμμα υπάρχει με αποτέλεσμα να αποκτήσουνε το σύνδρομο του παντογνώστη. Γενικά είναι εκνευριστικοί τύποι γιατί κάθε φορά που πας να ανοίξεις κουβέντα για κάτι αρχίζουν και σου μιλάνε με τεχνικούς όρους και ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες λες και παίζουνε τον πυρηνικό επιστήμονα σε αμερικανική προπαγανδιστική ταινία του ψυχρού πολέμου. Άμα τολμήσεις και ανοίξεις κουβέντα για την εν λόγω διαμάχη θα το πληρώσεις πολύ ακριβά. Γίνονται θεριά ανήμερα και βγάζουν ένα μίσος για το φιλμ λες και τους σκότωσε την οικογένεια. Αυτή είναι και η βασική διαφορά τους με τους αντιπάλους τους. Οι υπέρμαχοι του φιλμ είναι ψιλοσνόμπ σε σχέση με το ψηφιακό και ενώ ξέρουν ότι απειλούνται άμεσα δεν τρελαίνονται. Οι υπέρμαχοι του ψηφιακού για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω κάνουν σαν τρελοί.

Οι αγαπημένες τους ταινίες είναι συνήθως μεταφορές κόμιξ ή έχουν πολύ VFX και 3D (ξέρω, πέσατε απο τα σύννεφα με αυτή την πληροφορία).

Έχουν μία τεράστια λίστα με τα προτερήματα της ψηφιακής τεχνολογίας και σε πολλά έχουν δίκιο αν όχι σε όλα. Το μεγαλύτερο επιχείρημα είναι πως το φιλμ κοστίζει τα κέρατά του και δεν θα διαφωνήσω καθόλου.

Στο μόνο πράγμα που δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν ακόμα όμως είναι γιατί το φιλμ συνεχίζει να έχει πιο ωραία εικόνα από το ψηφιακό. Πριν τρελαθεί κανείς από εσάς που διαβάζετε το άρθρο και αρχίσει να ψάχνει να μου στείλει email με 4.000 λέξεις αναλύοντας το ότι το φιλμ έχει πολύ κόκκο ενώ το ψηφιακό καθόλου και άλλα τέτοια κουλά, ξαναλέω: “γιατί το φιλμ έχει πιο ΩΡΑΙΑ εικόνα”, όχι καλύτερη!

Τώρα που βγήκανε και οι DSLR ποιός μας σώζει με δαύτους. Πήρανε όλοι μια 7D και έγιναν Nestor Almendros. Αυτές οι ατάκες του στυλ “ωωω μαλάκα κοίτα πόσα ISO έχει, γράφει τα πάντα στο μαύρο σκοτάδι” με τρελαίνουνε. Και άμα βλέπει και γράφει τα πάντα στο σκοτάδι που είναι το ωραίο ρε φίλε; Θα αφήσεις δηλαδή απο δώ και πέρα να σου φωτίζει τις ταινίες ο εκάστοτε δήμος της περιοχής που κάνεις γύρισμα; Καλά τα λέει ο Mike Figgis, ανακαλύψαμε τα πολλά ISO και χάθηκε το σκοτάδι από την εικόνα. Το chiaroscuro θα γίνει πλέον σκέτο chiaro.

Γράφοντάς τα αυτά δεν προσπαθώ να υποτιμήσω την αξία των DSLR. Ίσα ίσα που με έχουν εντυπωσιάσει οι εικόνες που έχω δει. Απλά είναι ένα μηχάνημα όπως όλα τα άλλα και πρέπει να το χειριστείς ανάλογα για να σου δώσει αυτό που θέλεις. Φυσικά και αυτό έχει τα μειονεκτήματά του. Απλά το πρόβλημα με όλους αυτούς που υποστηρίζουνε το ψηφιακό λες και είναι η κόκκινη επανάσταση είναι ότι έχουν κάνει το μέσο αυτοσκοπό και χάνουν την ουσία.

Η δική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι πώς ο κύριος λόγος που δεν γουστάρουν το φιλμ οι υπέρμαχοι του digital είναι γιατί δεν βλέπουν τι διάολο τραβάνε. Και αυτό είναι που τους τρελαίνει. Θέλει σάλιο και υπομονή για να ξέρεις τι κάνεις με το φιλμ και αυτοί ή δεν την είχανε ποτέ, ή προσπαθήσανε και φάγανε πακέτο. Και αντί να ανέβουνε ξανά επάνω στο άλογο μετά την πτώση, αγοράσανε αυτοκίνητο και λένε πόσο εύκολα κάθονται και το οδηγάνε. Εμένα προσωπικά με έχει φτύσει το φιλμ στα μούτρα ουκ ολίγες φορές αλλά κάθε φορά που βλέπω σε μεγάλη οθόνη την θετική κόπια μαγεύομαι. Βέβαια άμα κάτσω να δω την κόπια και έχει καμιά τεράστια τρίχα, ή καμιά γρατζουνιά ή οτιδήποτε άλλο δεν θα μπορούσα να έχω δει (επειδή είναι φιλμ και δεν βλέπεις τι τραβάς) θέλω να κόψω τις φλέβες μου με το μαχαίρι του RAMBO.

Τελικά τι είναι καλύτερο; Ποιός έχει δίκιο;

Είδα πρόσφατα ένα σωρό ταινίες στο σινεμά και πλέον δεν μπορώ να καταλάβω σε τι είναι γυρισμένες γιατί τους αλλάζουν τα φώτα στο post production. Γιά κάποιες ήμουνα σίγουρος ότι ήταν φιλμ ενώ ήταν HD και για κάποιες άλλες το ανάποδο. Δεν βγάζεις άκρη πλέον σε τι γυρίζονται. Το θέμα είναι να ξέρεις να χειριστείς τα εργαλεία σου.

Το αν θα κάνεις καλές ταινίες δεν εξαρτάται από το αν χρησιμοποιείς φιλμ ή HD. Άμα έχεις μαλακία σενάριο και με την Arri Αlexa να το γυρίσεις και με Panaflex Millenium να το γυρίσεις, μαλακία ταινία θα βγεί.

Boom bap ή Βούμ βάρ;

Σε κάθε μουσικό είδος υπάρχουν αυτές οι υποκατηγορίες/ρεύματα που δίνουν το δικαίωμα σε κάποιον “ψαγμένο” να διαχωρίσει την θέση του από τους υπόλοιπους “ψαγμένους αλλά όχι τόσο όσο αυτός”. Για παράδειγμα δεν ακούνε όλοι την ίδια jazz. Άλλοι ακούνε soul jazz και fusion (1960-1970) και άλλοι ακούνε bebop και free jazz (1940-1950). Όπως είναι φυσιολογικό τα ρεύματα αυτά διαχωρίζονται κυρίως λόγω των ιδιαίτερων μουσικών χαρακτηριστικών τους αλλά και χωροχρονικά.

Ανάλογα με το μουσικό είδος αλλάζει ο δείκτης της ηλικίας του εκάστοτε κοινού αλλά κυρίως αλλάζει αυτό που λέω “δείκτης του κόμπλεξ”. Φαντάζομαι στους κύκλους των fans της κλασσικής μουσικής δεν θα υπάρχει τέτοιος ρατσισμός που υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς που ακούνε διαφορετικά είδη metal ή hip hop. Η αλήθεια είναι πως έπιασα κι εγώ τα 2 χειρότερα είδη όσον αφορά το δείκτη του κόμπλεξ. Θα καταπιαστώ με το hip hop για τώρα μιάς και είναι μου είναι πιό οικείο.

Για χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ασχολούνται τόσα άτομα με αυτή την μουσική. Προφανώς αναφέρομαι σε αυτούς που παράγουνε και όχι σε αυτούς που ακούνε. Κάποια στιγμή στην ένδοξη ηλικία των 20 το κατάλαβα...

Είναι πάρα πολύ εύκολο!! Δεν χρειάζεται να ξέρεις κάποιο όργανο, δεν χρειάζεσαι μουσική παιδεία, δεν χρειάζεσαι νότες και ωδεία!! Απλά παίρνεις ένα μικρόφωνο (και ένα PC) και χώνεις για όλα αυτά που σε μαστίζουνε και θες να τα βγάλεις από μέσα σου. Ακόμα και ο χειρότερος παραγωγός του πλανήτη να είσαι, θα καταφέρεις να συνθέσεις ένα “ντάπα ντούπα” με ήχους τάπερ για beat.

Στο hip hop υπάρχουν τόσες υποκατηγορίες που χρειάζεσαι το τηλέφωνο του Loyal T για να τις θυμηθείς όλες. Παραθέτω μερικά παραδείγματα: Old school, electro, gangsta rap, boom bap, west coast, east coast, southern, abstract, british, crunk, hyphy, jazz rap, g-funk, grime, christian (πάντα υπάρχει κάποιος μαλάκας), death rap και το battle rap το οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σκατά είναι. Μάλλον είναι το rap που ακούς στο αμάξι την ώρα που πας σε αγώνα του Ζαμπίδη...

Είμαι σίγουρος πως κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο ήδη ανεβάσατε θερμοκρασία καθώς είδατε να αναφέρω είδη τα οποία μάλλον δεν εγκρίνετε ως hip hop. Αυτό είναι και η απόδειξη του δείκτη του κόμπλεξ. Άμα μπλέξεις με το hip hop είσαι καταδικασμένος να συγχίζεσαι που και που με κάτι τέτοια.

Συνήθως οι πιό σκληροπυρηνικοί του είδους είναι αυτοί που γουστάρουν boom bap. Τι είναι άραγε αυτό; Επειδή δεν γράφω dissertation αλλά άρθρο στο blog των Kroogers θα περιοριστώ να πώ πως είναι ο Νεο-υορκέζικος σκοτεινός ήχος της δεκαετίας του 1990 με τα βαριά beat. Βασικά γαμάει και δέρνει το είδος και εγώ προσωπικά όταν ακούω την λέξη hip hop κατευθείαν σε αυτό τον ήχο πάει το μυαλό μου. Το πρόβλημα όμως είναι πως πλέον το boom bap εν έτη 2010 έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Το ακούω σαν ονομασία πιο πολύ και από το ΔΝΤ. Δεν αντέχω άλλο με όλους τους έλληνες ράπερς που ακούνε ακόμα ότι άκουγαν στα 16 τους και το παίζουν σκληροί με ένα είδος μουσικής το οποίο έχει 4 στοιχεία λες και είναι ο captain planet. Και εγώ αυτά άκουγα και ακόμα βάζω να ακούσω godfather don αλλά μεγάλωσα και δεν μπορώ να συνεχίσω να συμπεριφέρομαι σαν κομπλεξικός έφηβος που κράζει οτιδήποτε δεν του αρέσει. Βρήκανε τώρα αυτόν τον όρο και μας τα κάνανε τσουρέκια για να μπορέσουμε να καταλάβουμε όλοι πως δεν ακούνε εμπορικό ή abstract hip hop αλλά αυθεντικά πράγματα.

Και προς όλους αυτούς που αναφέρονται στον όρο “ελληνικό boom bap” τους έχω μία πληροφορία που τους ενδιαφέρει: Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Εκτός και αν υπήρχανε τίποτα έλληνες ράπερς στην Νέα Υόρκη την δεκαετία του ’90 και έχωναν ρίμες για πυροβολισμούς και συμμορίες στα ελληνικά. Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ για τέτοια φάση. Άμα έχει κανένας white label με τέτοιο σπάνιο υλικό να μου το στείλει.

Τώρα πάλι αν εννοούν σύγχρονα ελληνικά τζατζικοράπ συγκροτήματα όταν χρησιμοποιούν τον όρο αυτό, είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου. Μάλλον θα έπρεπε να δημιουργήσουν τον αντίστοιχο ελληνικό όρο “βουμ βάρ”.

Και για όσους χρειάζονται περαιτέρω πειστήρια για τα λεγόμενά μου μπορούνε να ακούσουνε το παρακάτω κομμάτι και να ψάξουν να βρουν τι κοινό έχει με το ελληνικό ραπ.

Λουλούδι στο τσιμέντο

Ήταν ο πιό παγωμένος δεκέμβρης όλων των εποχών. Ο Βλάσσης δεν πήγε σχολείο. Είχαν σπάσει οι σωλήνες του καυστήρα απ το πρωτοφανές πολικό ψύχος και το σχολείο έμεινε κλειστό για δύο βδομάδες. Ο Βλάσσης δεν ήταν ένας κλασσικός μαθητής της δευτέρας γυμνασίου. Ο Βλάσσης ηταν 24 χρονών, είχε παρατήσει το σχολείο στα 14, η ζωή ήταν δύσκολη τότε. Είχε αφήσει έγκυο την Μιχαέλα και αποφάσισε να αφοσιωθεί στην νέα του ζωή.

Οικοδομή το πρωί, delivery το μεσημέρι και φυλλάδια το βράδυ. Σκατά. Το μυαλό του Βλάσση άρχισε να μεταλάσεται. Είχε σχιζοφρενικές τάσεις, και συχνά έβλεπε τους γύρω του σαν τεράστια γρανάζια που κυλούσαν στην λεωφόρο του φωτός που ονομάστηκε Αθήνα.

Δεν είχε κι άδικο.

Η Μιχαέλα τον είχε ήδη ξεχάσει τρία χρόνια αφότου γεννήθηκε ο Κούλιο. Ο γιός του Βλάσση.

Oνομάστηκε Κούλιο προς τιμήν του "αφανή" χρηματοδότη της οικογένειας. 

Πουτάνα Αργεντινή!!!

Ο Κούλιο ήταν έυπορος Αργεντίνος κτηματομεσίτης. Γυρνούσε την υφήλιο και έχτιζε το χαρέμι του. Φτωχές δεσποινίδες ανα τον κόσμο πλαισίωναν τον γκαβάλο του και άρμεγαν τις παραφουσκωμένες τσέπες του. Ο Βλάσσης ήταν μονογαμικός. Ποτέ του δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την Μιχαέλα. Ποτέ του δεν μπόρεσε να σβήσει την θύμιση του μικρού Κούλιο. Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και η εικόνα του Κούλιο να τρώει χαρούπια, μελομακάρονα και να πίνει αχνιστό σαλέπι μετατρεπόταν σε λάμα στα πλευρά του Βλάσση. 

"Οχι!!! Δεν παει άλλο!!" φωνάζει, και πετάει μια καρτέλα xanax απ το παράθυρο.

Ντύνεται γρήγορα και παίρνει μαζί του ενα μπουκαλάκι metaxa. Το φτηνό με τα 7 ευρώ. 

Ανοίγει την εξώπορτα και γίνεται ένα με την χριστουγεννιάτικη πάχνη που πάλευε να σταθεροποιηθεί στα διερχόμενα αμάξια. Γύρω του γρανάζια κυλούσαν, κοιτούσε συνεχώς πίσω. Πάντα ήταν τυχοδιώκτης ο Βλάσσης, νόμιζε οτι τον κυνηγούσε μονίμως ενας χείμαρος. Ένα μαυροθαλασσιώτικο κύμα,το οποίο ποτε του δεν είχε δει. Απλά το άκουγε και μύριζε την αρμύρα του.

Ρουφάει μια τζούρα κονιάκ και χάνεται στο στενό του Τσαρουχά με τους πατσάδες.

-"Γαμώ τα χριστούγεννα, μέχρι κι ο Λέω κλειστός"

-"Γκουχ,γκουχ"

Κι ενα χέρι σκουντάει τον Βλάσση στο πίσω μέρος του δεξιού πλευρού του.

-"Γειά, είμαι ο Σεργκέη, σε βλεπω εδω και καιρό στην γειτονιά και μου αρέσεις."

(Άκρα του τάφου σιωπή.)

Ο Σερκέη ήταν επιβλητικός. Δυο μέτρα, ξανθός με χτισμένες πλάτες. Σκέτος Ιππότης βγαλμένος απ τον μεσαίωνα. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε το όνομα του.

Σερ-γκέη.

Γάμησε τα φίλε. Παράξενη φάση.

Οι δυο άντρες κοιτάχτηκαν καλά καλά, μύρισε ο ένας την σιωπή του άλλου, και κάπου εκεί έγινε το απροσδόκητο. Ο Βλάσσης έχωσε την γλώσσα του στο στόμα του Σεργκέη και άρχισε παθιασμένα να του σκάβει τα ούλα. Τα χέρια του εξερευνούσαν τα ξανθιά του μαλλιά, και τα μάτια του κλείσαν, αφημένα στο πάθος που μόνο ένας κερυνοβόλος έρωτας μπορούσε να δώσει.

-"Αίσχος" Φωνάζει μια γριούλα σε αναπηρικό καροτσάκι απ ένα παραθυρο που χε οπτική πρόσβαση στο στενάκι.

Πρίν προλάβει να προφέρει το παχύ και λιγδωμένο "ς" της λέξης, ο Σεργκέη την πυροβόλησε. Την σκότωσε εν ψυχρό. Ο Βλάσσης για πρώτη φορά στην ζωή του ένιωσε ασφάλεια. Έναν άνθρωπο να τον νοιάζεται, ένα στήριγμα.

Εν έτη 2010, ο Βλασσης κι ο Σεργκεή συγκατοικούν. Δεν προσπάθησαν ποτε να παντρευτούν, άλλωστε ποιος θα μπορούσε να ανεχτεί την κατακραυγή της κοινωνίας, τα πικρόχολα σχόλια του Γιώργου Αυτιά, το μεσιανό δάχτυλο της κατα τα άλλα συγχρονης πολιτείας.

Ακόμα φασώνονται σε στενά. Ακόμα πυροβολάνε γιαγιάδες σε αναπηρικά καροτσάκια. Ακόμα ζουν τον κεραυνοβόλο έρωτα.Ακόμα.....

 

Mιχάλης Μενιδιάτης - Ρεβάνς (Δισκοκριτική)

20.00 το απόγευμα και λέω να ακούσω κανά βινυλιάκι...

Το χέρι μου έπεσε στον δίσκο του Μιχάλη του Μενιδιάτη εν ονόματι '΄Ρεβανς'΄...Τοποθέτησα την βελόνα στην αρχή της πρώτης πλευράς και ξεκινάει το πρώτο κομμάτι με ενα battle rap δείγμα απο αυτά που πετάς ενα beat πάνω και αρχίζεις να ουρλιάζεις Υοοοοοοοοοο εξαλλος!

Αγριος και 'τρελος' ηχος λοιπόν αφού και το κομμάτι ονομάζεται 'ο τρελλος'...Προχωράμε στο 'μπεγλέρι' ενα κομμάτι με τον κλασσικό ήχο της εποχής!Μετα εχουμε μια μεγαλη επιτυχια το 'Πόσα θές να με τρελάνεις'...Παιχνιδιάρικο και τσαχπίνικο με ατίθασο μπασάκι και έξυπνο στίχο!Στο τέταρτο κομμάτι ο καλιτέχνης μας λέει με πόνο:Ηρθε η ώρα την ρεβάνς κι'εγώ να πάρω...Περάσαν μέρες που δεν είχα ούτε τσιγάρο...κλπ κλπ...ενα μικρό επος θα έλεγα!Ακριβως επόμενο κομμάτι ειναι το 'Ντρίγκι-Ντρίγκι'...Με αναφορά σε μεγάλους και κλασσικούς δημιουργούς και διάθεση για τρελές βραδυές με διπλοπενιές και μπαγλαμαδάκια!

Αλλάζω πλευρά στον δίσκο...Και νά'σου μια funky διαθεση με μπουζουκοbreakbeat ήχους!'φωτιές' τα μπουζούκια στο κομματι αυτό!

Το επόμενο κομμάτι ειναι το κλασσικό παραπονιάρικο κομμάτι που υπάρχει σε καθε ελληνικό βινύλιο σε κάθε εποχή!Φτανουμε στο τέλος του δίσκου σιγά σιγά και ακούμε ένα συμπαντικό κομμάτι με το όνομα ''Αν''...
Σπαστος ρυθμός με κιθαριές και στίχο με υπαξιαρκό θα έλεγα νόημα!
Μη μου μιλάς (Don't talk to me) ο τιτλος του επομενου και προτελευταίου κομματιού που εδώ ο καλιτέχνης είναι απογοητευμένος φανερά απο την αγάπη και εχει χάσει την 'γλύκα' της ζωής!Μια γυναίκα βλέπετε τι μπορεί να κάνει!

Στο τελευταίο κομμάτι...Ενα κλασσικό μοτίβο-ρυθμός με ωραία μελωδία που ο μιχάλης ο μενιδιάτης παίρνει επιτέλους την εκδίκηση του και δεν θέλει να δώσει ούτε λεπτο στην παλιά του αγάπη...
Σε γενικές γραμμές ένας δίσκος απλός χωρίς πολλα ξεχωριστά styles αλλά με καποιους ωραίους στίχους της Ζωής Σπάθη (δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια σχέση με το είδωλο Τίνα Σπαθη) και τις πάντα ωραίες συνθέσεις του Κώστα Καράλη...

Βαθμολογια 7/10

Οpel Αscona (Μια διαπίστωση)

Δύο λέξεις με μεγάλη δύναμη..!!!!
Ενώ μαμίσιο έχει την ταχύτητα του τράγου,αν καταφέρεις να το φτιάξεις,μπορείς να φτάσεις την ταχύτητα του κριαριού...
Μπορείς να του αλλάξεις κουζινέτα,κυλλινδρομπίστονα,άντερα,κωλάντερα,συκώτια,σπλήνες κ.τ.λ...
Ολο αυτό όμως είναι εξαιρετικά χρονοβόρο....Γι'αυτό,απ'το να κάθεσαι να σπας τα αρχίδια σου τζάμπα,βάζεις λίγο νεφτι στον κώλο σου και τρέχεις...
Οπότε,απ'το να κάθεσαι να σπας τα νεύρα σου,η καλύτερη λύση είναι το νεφτι...
Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας...!!!!!!!!!!!!!

Πόδια με νύχια γύπα (Ερευνα)

Τι συμβαίνει όταν κόβετε τρεις-τέσσερις φορές τα νύχια των χεριών και λόγω του κρύου που έχει ή της βαρεμάρας ή της μπυροκοιλιάς δεν κόβεις των ποδιών?

Καταλήγεις νύχια στα πόδια γαμψά, σαν του γύπα που δεν τα κόβει ούτε αλυσοπρίονο μετά.
Μόνο αν έχει καμιά φίλη αισθητικό και αναλάβει να βγάλει το φίδι απ την τρύπα. Αν ο πύθωνας δεν έχει φάει κανα βουβάλι και δεν είναι σε χειμέρια νάρκη, τότε πως σκοτώνεις το θεριό? Τότε τι κάνεις?
Άστα να μακρύνουνε, ίσως πας και στα ρεκόρ γκίνες!!!
Να γίνεις νυχάς. Άρχισε στην τελική να τρως ρύζι νυχάκι. Κάποτε όμως δεν θα σου κάνουνε τα παπούτσια σου.
Έχεις γίνει ο Φρέντυ Κρούγκερ των ποδιών.
Εκεί ποια αν τα κόψει κανα αλυσοπρίονο, τα κρατάς για γούρι. Μην ντρέπεσαι που χεις γίνει σαν τον γυπαετό του Βίκτωρα...
Άσε που αν μακρύνουνε ποιο πού θα μπορείς να κάθεσαι πάνω σε κλαδί. Να στέκεσαι περήφανος πάνω σε μια ραχούλα και όπως λέει και το δημοτικό μας άσμα, να λιάζεσαι χωρίς για τα νύχια σου να νοιάζεσαι.
Στο τέλος βέβαια θα θέλουνε κλάδεμα. Φωνάζεις τον Καλιντζάκη ρε αδερφέ.
Ή τον Θανάση τον Δημόπουλο, τον φονιά και σου τραβάει ενα κλάδεμα που σου φέυγει ο τάκος.
Είναι το νύχι το Κατσουράνης, μαζί με της κυρα Όλγας.
Αυτό που φοράς την ίδια κάλτσα με το λουστρίνι το αγυάλιστο πάνω απο μια σεζόν και έχει γίνει μαύρο το μεγάλο νύχι λες και έχει μελίγκρα, και το μικρό ούτε καν φαίνεται. Έχει μελάσα πάνω.

Έχεις γίνει τερατάκι πλέον!
Σιχαίνεσαι και ο ίδιος να τα κόψεις. Τόσο που σκέφτεσαι να τα βγάλεις. Είσαι στα όρια του να γίνεις γεννετική μετάλλαξη. Μην το βάζεις κάτω όμως.
Υπάρχουνε οι Kroogers, τα εγγονάκια του παππού σε σύνταξη, Φρέντυ!
Μην φοβάσαι, δεν δαγκώνει ο νυχοκόπτης μικρε Βικτωράκο.
Θα το ρυθμίσουμε!!!
Έχουμε εμείς τα ειδικά όργανα. Θα αφαιρέσουμε τα άκρως αντιαισθητικάνυχάκια σου. Όπως και να το κάνεις και οι ειδικοί είμεθα, και διαθέτωμεν και την ανάλογη πείρα.
Εμπρός καλα μου νυχάκια λοιπόν.
Πάρτο απόφαση και κράτα τα για σουβενίρ......